LİSELİ AYSUN'UN DENEMESİ O KİTAPTA YER ALDI

ISPARTA Yalvaç Fen Lisesi 10'ncı sınıf öğrencisi 15 yaşındaki Aysun Kumcu, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın himayesinde düzenlenen "Liseliler Destanı Yazıyor" adlı şiir, hikaye ve deneme yarışmasında deneme eseri ile Türkiye 33'ncü oldu. Kumcu'nun denemesi aynı isimle basılan kitapta yer aldı.

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın himayesinde gerçekleştirilen ve geçen hafta Cumhurbaşkanlığı Külliyesinde ödül töreni yapılan “Liseliler Destan Yazıyor” başlıklı ve 15 Temmuz temalı; deneme, şiir, hikaye alanlarında gerçekleştirilen yarışmada Fen Lisesi öğrencisi Aysun Kumcu, “Anlamıyorum” başlıklı denemesi ile deneme türünde Türkiye genelinde ilk 100’e girmeyi başardı. Deneme, Cumhurbaşkanlığı makamı tarafından bastırılan “Liseliler Destan Yazıyor-Denemeler” başlıklı kitabın içerisinde yayımlandı. Ve kitap Kumcu'ya hediye edildi.

ANLAMIYORUM

15 Temmuz. Kâbus bir geceydi. Ben kardeşimle parkta oynuyordum. Mutluydum, gülüyordum, eğleniyordum. Ta ki o haberi duyana kadar darbe var dediler. Darbe mi ? Darbe neydi niçin yapılırdı? Bilmiyordum ki ben bunları... Sadece on dört yaşındaydım. Darbeyi büyüklerimizden duyduğumuz kadar biliyorduk. Eve dönmüştüm. Olan biteni anlamaya çalışıyordum ama anlamıyordum. Bir tarafta asker, bir tarafta polisler vardı. Ellerinde bayrak tutan insanlar vardı.

Sala sesleri duyuyordum. Ne yapıyordu bu insanlar? Ne istiyorlardı bizden? Almak istedikleri şey güç, para, itibar mıydı? Yoksa bunlardan çok fazlası mıydı? Türkiye’yi mi istiyorlardı. Anlamıyordum.

Hayat bir kurtlar sofrasıydı. Kurt varsa, kuzu; kuzu varsa, yem; yem varsa, savaş var demektir.

Bizi kuzu olarak mı görüyorlardı? Evet, aslında bizi öyle görüyorlardı. Keşke bizi biraz tanısalardı. En azından bir tarihe baksalardı. Ne diyordu Mehmet Akif:  “Asım'ın nesli diyordum ya; nesilmiş gerçek. İşte çiğnetmedi namusunu, çiğnetmeyecek.”

Biz biliyorduk. “Korkaklar her gün cesurlar bir kere ölürdü.” Biz şerefimizle bir kere ölecektik. Ölmeye çıkmıştı onlar. Silahları yoktu ki onların. Sadece Allahları vardı. En ağır olanı ise kardeş bildiğimiz hainlerle savaşmaktı. Kendi silahlarınla, uçaklarınla, tankınla ölmekti ağır olan. Neden ağlıyordu anneler, babalar, eşler; neden yetim kalıyordu çocuklar, neden canımız acıyordu her son dakika haberinde? Cevabını bilmediğim sorular vardı, sorusu var ama cevabı yoktu.

Sorusu var ama cevabı yoktu. Anlamıyordum ki ben...

“Dünya kötüler yüzünden bu halde değil; iyilerin susması yüzünden bu halde.”Biz susmuyorduk. Bu mu rahatsız ediyordu? Güçleniyorduk, bu mu rahatsız ediyordu? Yine cevapsız sorular vardı aklımda. Evet,15 Temmuz da birçok vatansever insanımız melek oldu. Onlar bizden çok şey almak istiyorlardı. Aldılar evet. İki yüz kırk altı can ve onlardan geriye kalanlar... Ama bize çok şey öğretmişti 15 Temmuz. Sevmeyi, saygıyı, fedakârlığı, bir olmayı... Aslında biz, biz olmuştuk.

Korkuyorduk. Sevmekten, düşünmekten korkuyoruz. İnsan olmaktan kokuyoruz.

Ya da bilmiyordum, korkmuyorduk. Belki oyunun kuralı buydu. Sadece kendini düşünmek.

Birbirimizin üzerine basarak nereye kadar gidebilirdik ki. Birbirimizin ellerini tutmamızı gerekiyordu. Dış güçlerin oyunuydu bunlar. Oyunu kendileri kurup tüm dünyayı oynatıyorlardı. Ama bu oyun adil değildi ki. Ben istemiyordum bu oyunda olmak. Ben oynamıyorum. Bu oyundan sıkıldım artık.

Öldürmek kolaydı, yaşamak zor, yaşatmak ise daha zordu Biz zoru seçiyorduk. Yaşatmak istiyorduk insanları. “Anlamıyorum, oyun nerede bitiyor, hayat nerede başlıyor. Hiç anlamıyorum.  ”

Tek bildiğim şey şu “Ya hep beraber kardeşçe yaşayacağız ya da hepimiz yok olacağız.

                                                                                                               AYSUN KUMCU

                                                                                                          YALVAÇ FEN LİSESİ